Έπαινος ποίησης

‘Επαινος ποίησης Λυκείου στον 5ο Λογοτεχνικό διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών.

Ο πρώτος έπαινος ανήκει στον Αλέξανδρο Σαγρή του σχολείου μας.

Εγώ, εαυτός

Οι μέρες ήταν τόσο όμορφες
που τα σύννεφα έπαψαν να ατενίζουν τον κόσμο.

Λες και τα κορμιά που ίδρωνε ο ήλιος,
να μην έμαθαν να νυχτώνουν

Έσταζαν σαν εκείνες τις στιγμές
που άργησαν να γίνουν αιώνες.

Σ’έναν κόσμο γεμάτο ποιητές…

Κι όταν η ζωή μου τυλιγόταν,
μες΄τις σκέψεις που δεν χώρεσε ο στίχος
οι αφές μας μάτωναν
να πάρουν την χαμένη τους μορφή

Μα το αίμα που κυλά στις φλέβες σου,
και σε φωτίζει,
είναι εκείνη η φλόγα του κάθε πρωινού
που σβήνει καθώς την επιθυμούμε…

Θαμένη στους δρόμους που πήραν οι στροφές
και σταματημένη σ’ εποχές
που οι ποιητές άργησαν να έρθουν

Αφού πια οι πένες τους,
έφραξαν το χαρτί σαν συμπληγάδες
και η πορεία τους στα πέλαγα έμεινε κρυμμένη.

Ίσως και ν΄άργησαν να χυθούν
οι λέξεις μας στους στίχους,
θρηνούσαν τις σκιές γύρω απ΄τις ρίμες
περιμένοντας να γίνουν ένα ποίημα.

Αλέξανδρος Σαγρής